همکاران و دوستان عزیز! از اشتراک شما در برنامۀ امشب تشکر می‌کنم. خوش آمدید و تسلیت عرض می‌کنم.

تجلیل از هر روز آزادی مطبوعات مهم است. متاسفانه که امسال این روز برای همۀ ما مملو از غم و اندوه است. تشکر از این که تشریف آوریدید و برای ما فرصت دادید که در غم شما شریک باشیم و بشنوید که ما در حمایت شما متعهد هستیم و آنچه را شما انجام می‌دهید، برای ما بسیار زیاد مهم است.

قبل از آن که در مورد این روز و اینکه چرا این روز برای من و  شما از اهمیت زیاد برخوردار است، می‌خواهم برای لحظۀ نام‌های کسانی را بگیریم که دیگر در بین ما نیستند و باید می‌بودند: محرم درانی، عبادالله حنانزی، سباوون کاکړ، یار محمد توخی، غازی رسولی، نوروز علی رجبی، شاه مری، سلیم تلاش، علی سلیمی، عبدالمنان ارغند و احمد شاه.

از همۀ شما  دعوت می‌کنم که من، دوستان و همکاران خود را از سفارت امریکا و  حکومت ایالات متحده  در ادای احترام به روح قربانیان این حادثه، برای لحظه ای در سکوت همراهی کنید.

(لحظه ای سکوت)

تشکر! طوریکه همۀ شما به عنوان خبرنگاران و یا حامیان خبرنگاران فعالیت می‌کنید و این را می‌دانید، زمانیکه ما چنین خشونت را تجربه می‌کنیم و زمانیکه شما در مورد خشونتی که ما در جریان این هفته در کابل، کندهار و خوست تجربه کردیم، گزارش می‌دهد، اغلباً ما کسانی را از دست می‌دهیم که به عنوان قربانی خشونت شناخته شده و یا فقط جز از آمار می‌شوند. اما از تهیه گزارشات عالی تان تشکر، ما می‌دانیم کسانی که در حادثه این هفته کشته شده‌اند، خبرنگاران، کارمندان مسلکی، مردان  و زنان برجستۀ جوامع و فامیل‌های بودند که اکثریت ما را غمگین ساخت.

می‌خواهم با کلمه دیگر از آنها توصیف کنم و آن این که آنها قهرمانان بودند. آنها به انجام کارهای قهرمانانه می پرداختند و برای تهیه خبر، اطلاعات، چشم انداز و وضعیت که در افغانستان اتفاق می افتد و چرا اتفاق می‌افتد، زندگی خود را در معرض خطر قرار داده بودند. و این کار نه تنها برای هموطنان افغان بلکه برای مردم سراسر جهان که به نحو علاقمند دانستن تحولات در اینجا هستند و همچنان کسانیکه در تلاش فهمیدن پیچیدگی این درگیری هستند، اشخاصی که در تصمیم گیری های سیاسی حکومت دخیل هستند، مانند مردم کشور من که در تلاش اند تا در مورد مسایل که در عقب همچو وقایع قرار دارد، بدانند. شما اطلاعات و گزارشات را برای مردمی تهیه می‌کند که با افغان‌ها حس همدردی دارند چون آنها در اینجا زندگی کرده اند، فرهنگ شما را تجربه کرده اند، از میان شما دوستانی دارند، با اینکه اکنون آنها بسیار دور اند اما هنوز هم به نحوه با اینجا در ارتباط اند و می‎خواهند در مورد رویداد های اینجا بدانند.

می‌خواهم برای لحظه‌ای از یک خبرنگار قهرمان دیگر یاد کنم و می‌دانم که بسیاری از شما با نام او اشنا هستید، کسی‌که فکر می‌کنم لیاقت لقب قهرمانی را دارد و آن ماری کالوین است. ماری کالوین یک خبرنگار بسیار برجسته و مشهور از ساحه جنگ بود و من او را در جریان ماموریت‌ام منحیث سفیر در جمهوری گرجستان در سال ۲۰۱۰ ملاقات کردم که ما را در ترویج مطبوعات مستقل و آزاد همکاری می‌کرد. او با جمع از همکارانش که شباهت زیاد به شما داشت، در پیشبرد برنامه‌های میزِ مدور می‌پرداخت. آنها کسانی بودند که برای ایجاد فرهنگ درک و تحمل در یک جامعه انتقالی کار می‌کردند و برای اینکه چطور میتوان مطبوعات آزاد و مستقل داشت، جایکه خبرنگاران محفوظ باشند، اجازه اظهار نظر در مورد حقایق عینی داشته باشند و از کارکرد های شان تقدیر به‌عمل آید.

ماری قبلآ نیز هزینۀ کار خود را پرداخته بود و در تهیه گزارش از جنگ سریلانکا یک چشم خود را از دست داده بود. او پس از آن که به تفلیس رسید در جریان مصاحبۀ با خبرنگاران در گرجستان گفت که پس از چندین هفته گزارش دهی از جنگ در افغانستان به آنجا رسیده است. او  به بعضی از همکارانش در مورد تجربۀ رفتن به بیرون با نیروهای ایالات متحده و افغان و احساس ترس و هراس که در هنگام انجام وظیفه داشت، صحبت می‌کرد. او در همان روز به خبرنگاران گفت :” هرگز کار کردان برای یک خبرنگار در ساحه جنگ به این اندازه پر از خطر نبود، در حال حاضر ما تنها به راکت‌هاو مرمی‌ها روبرو نیستیم، بلکي ما خبرنگاران نیز مورد هدف قرار می‌گیریم.” او با توجه به آنچه که برای خبرنگاران توضیح داده بود، یک سوال لفظی را مطرح کرد و گفت :می‌دانید، کاری را که من انجام می‎‌دهم، ارزش‌اش را دارد؟” او سوال خود را چنین پاسخ داد، “بلی، من باور دارم که ارزش‌اش را دارد،”  و بعداً واضح ساخت که چرا به این باور است، چون فراهم کردن اطلاعات عینی و  فهم مردم از میدان درگیری برای اکثریت مخاطبین بسیار با ارزش است.

دوسال قبل ماری در حالیکه از جنگ وحشتناک سوریه گزارش تهیه می‌کرد، کشته شد. اما او با هدف زندگی ‌کرد و زندگی تعداد زیادی از مردم را از طریق گزارشات و فداکاری اش برای تهیه گزارش حتی از عمق خشونت، تغییر داد. و من می‌دانم که این کاری است که همه شما روزمره انجام می‌دهید. شاید از شما مانند ماری کالوین بزرگداشت نشود و یا همچو مخاطبین زیاد نداشته باشید ولی شما را ما می‌شناسیم و شما را افغانان هموطن شما می‌شناسند و به کارکردهای شما ارزش قایل هستند. و اگر کسی در مورد اینکه افغان ها چطور به کارکرد شما ارج می‌گذارد و یا به معلومات عینی نیاز داشته باشد، می‌توانند که تنها به یک حقیقت نگاه کند که در طی ۱۵ سال گذشته این کشور از یک رادیو مستقل به صدها رادیو و تلویزیون رسیده است. من هر شب زمانی که چینل ها مختلف را جستجو میکنم، سطح مشارکت در برنامه هایی تلویزویونی و رادیویی و تلاش ها برای تهیه گزارش از ساحات مختلف، را بسیار وسیع دریافت می‌کنم.

همه این فعالیت‌ها نه تنها برای هموطمنان افغان بلکه به سطح جهان مهم است. با درنظرداشت شرایطی که شما همه روزمره در افغانستان تجربه می‌کنید، اگر بتوانید که مطبوعات آزاد و مستقل را تجربه، ترویج، بزرگداشت و تقویت نمائید، چنین عملی در هر نقطۀ جهان اتفاق پذیر است و باید بوقوع بپیوندد. و با حمایت که قانون اساسی افغانستان از شما دارد مطبوعات آزاد و فعال افغانستان از مطبوعات بسیاری کشورهای‌که در حال جنگ اند و حتی بسیاری کشور های عاری از جنگ، متمایز ساخته است.

در این هفتۀ غم آنگیز و المناک می‌دانم که همۀ شما از بحر قربانیان خویش رنج می‌برید، می‌خواهم بگویم که همۀ شما ما را الهام بخشیدید، و ما برای حمایت پیشه و حرفه شما و همچنان حمایت آزادی مطبوعات در سراسر جهان از هیچ سعی و تلاشی دریغ نخواهیم ورزید. من منتظر روزی هستم که از کارکرد های همکاران از دست رفته شما و سهم که آنها در راستای یک افغانستانِ که در آن هرکس فرصت داشته باشد که در صلح، عزت و آزادی زندگی کند، بزرگداشت و قدردانی نمائیم.

از اشتراک همۀ شما در برنامۀ امشب تشکر می‌کنم. از کارهای و زحماتی که انجام می‌دهید، سپاسگزار هستم. از مشارکت قوی شما قدردانی می‌کنم که مورد پسند ما واقع شده است. من و همکارانم در تمام سفارت به تلاش‌های مشترک خود در راستای ساختن آینده افغانستان ادامه می‌دهیم . بسیار تشکر!

توسط U.S. Embassy in Kabul | 6 می, 2018 | دسته بندی ها: بیانیه ها